φωτογραφικα εργα τεχνησ
της Δήμητρας Νεοχωρίτη
Μοβ και Σμαραγδί
Ήρθε ξαφνικά. Ξάπλωσε δίπλα μου.
Χρωμάτισε τα όνειρά μου με τα υπέροχα μάτια του.
Η Πρώτη Σκανταλιά
Καθόταν με μάτια λαμπερά,
ξανθό παιδάκι γελαστό. Στα σύννεφα εξιστορούσε την αταξία του,
όλος φως και περηφάνια.
Αστοφύλακας
Στην κόκκινη αγκαλιά της
των λουλουδιών τα όνειρα φυλάει.
Σαν μικρή φρουρός της άνοιξης,
ο κρύος άνεμος της νύχτας
να μην τα αγγίξει.
Πυροτεχνήματα
Όλοι μαζί,
στη γιορτή αυτή
τραγούδια να λέμε.
Να κοιτάμε τα φωτεινά θαύματα
που ο ουρανός γέμισε.
Να νιώθουμε πληρότητα ,
παρόν σε ένα θαύμα.
Πρωινή Δροσιά
Η μπλε νεράιδα ξύπνησε από τον κρυστάλλινο ύπνο της, με το υδάτινο διάφανο νυχτικό της στολισμένη.
Ιερότητα
Οι διάφανες σταγόνες ξεχωρίζουν πάνω στις χνουδωτές άκρες του φύλλου, δίνοντας υφή και φως.
Παντού ένα καθαρό πράσινο, θεραπευτικό, γαλήνιο.
Μια ευλαβική σιωπή, σαν να στέκεσαι σε ιερό μικρό τόπο και να μη θες να τον ταράξεις.
Εύθραυστη
Μόνο στη μικρή της καρδιά
τα “σ’ αγαπώ” κρατούσε
Πριγκίπισσα τυλιγμένη με δροσερά, ευκολοδιάλυτα πέπλα.
Αναπνοή Δροσιάς
Τα σταγονίδια που αγκαλιάζουν φύλλα και μπουμπούκια, σαν μικρές μπάλες φωτός.
Ο συνδυασμός του ζωηρού πράσινου με το βαθύ μωβ είναι θεραπευτικός και δυναμικός.
Τα φύλλα ακτινοβολούν σαν να εκπέμπουν ενέργεια, ενώ τα μπουμπούκια είναι σα να “κοιμούνται” ακόμα, μα έτοιμα να βγουν με δύναμη όταν χρειαστεί.
Αυτό το έργο μιλά για ελπίδα, καθαρότητα και δυναμικότητα.
Μια εικόνα που σχεδόν “αναπνέει”.
Απόηχος
Τα χρόνια πέρασαν μα δεν σκόρπισε.
Το δέρμα μαράθηκε, μα άντεξε.
Ακόμα περιμένει να έρθει ο εφηβικός εκείνος έρωτας, δροσερός, όπως τον θυμάται.
Όταν και Άμα
Δεν σήκωσε ποτέ φωνή στις απαγορεύσεις του μπαμπά. Μονάχα περίμενε. Με σιωπή καρτερούσε
τα γενέθλια της ενηλικίωσης.
Μικρό Λευκό Δάκρυ
Σε πορσελάνινο πρόσωπο,
με μάτια αμυγδαλωτά,
βρήκε την απόλυτή του αγάπη.
Τον μάγευε,
τον ξεκούραζε,
σαν του διάβαζε το βράδυ
νοσταλγικά ποιήματα.
Αθόρυβος πόνος
Η βροχή πέφτει στο πρόσωπό του
Και έτσι κρύβει τα βρεγμένα του μάτια. Κανείς τον πόνο του δεν ξεχωρίζει.
